Čeština

LA ESPERO
(Esperantista himno)

NADĚJE
(Esperantská hymna)

En la mondon venis nova sento,
Tra la mondo iras forta voko;
Per flugiloj de facila vento
Nun de loko flugu ĝi al loko.

Ne al glavo sangon soifanta
Ĝi la homan tiras familion:
Al la mond' eterne militanta
Ĝi promesas sanktan harmonion.

Sub la sankta signo de l' espero
Kolektiĝas pacaj batalantoj,
Kaj rapide kreskas la afero
Per laboro de la esperantoj.

Forte staras muroj de miljaroj
Inter la popoloj dividitaj;
Sed dissaltos la obstinaj baroj,
Per la sankta amo disbatitaj.

Sur neŭtrala lingva fundamento,
Komprenante unu la alian,
La popoloj faros en konsento
Unu grandan rondon familian.

Nia diligenta kolegaro
En laboro paca ne laciĝos,
Ĝis la bela sonĝo de l' homaro
Por eterna ben' efektiviĝos.

Nový duch se rodí po vší zemi,
světem mocné volání se nese;
uchváceno vánku peretěmi,
nechať po všech krajích rozlétne se!

Nechce meč, jenž po krvi by bažil,
lidskému snad v ruku vtisknout rodu;
světu, který tolik válek zažil,
dokonalou přislibuje shodu.

Pod praporem, na němž hvězda záři,
průkopníci míru stojí v šiku,
dílo záslužné se rychle daří
sboru doufajících bojovníků.

Věky snažily se roztrhnouti
rozvaděné národy a kmeny,
hradby mezi nimi však se zgroutí,
vroucí láskou jsouce rozbořeny.

Jedna mluva všechen rozpor ztlumí,
celičkému lidstvu sloužíc k duhu,
nenoť druh až druhu porozumí,
přilne věrně k rodinnému kruhu.

Proto, drazí bratři, bez ustání
v mírové své práci pokračujme:
věčné vzejde světu požehnání,
až se naše snaha plně ujme!

Ludvik Zamenhof
Muzyka: F. Ménil
Překlad do češtiny : Miloš Lukáš

LA VOJO

NAŠE CESTA

Tra densa mallumo briletas la celo,
Al kiu kuraĝe ni iras.
Simile al stelo en nokta ĉielo,
Al ni la direkton ĝi diras.
Kaj nin ne timigas la noktaj fantomoj,
Nek batoj de l' sorto, nek mokoj de l' homoj,
Ĉar klara kaj rekta kaj tre difinita
Ĝi estas, la voj' elektita

Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante
Ni iru la vojon celitan!
Eĉ guto malgranda, konstante frapante,
Traboras la monton granitan.
L' espero. l' obstino kaj la pacienco —
Jen estas la signoj, per kies potenco
Ni paŝo post paŝo, post longa laboro,
Atingos la celon en gloro.

Ni semas kaj semas, neniam laciĝas.
Pri l' tempoj estontaj pensante.
Cent semoj perdiĝas, mil semoj perdiĝas, —
Ni semas kaj semas konstante.
«Ho, ĉesu!» mokante la homoj admonas, —
«Ne ĉesu, ne ĉesu!» en kor' al ni sonas:
«Obstine antaŭen! La nepoj vin benos,
Se vi pacience eltenos».

Se longa sekeco aŭ ventoj subitaj
Velkantajn foliojn deŝiras,
Ni dankas la ventojn, kaj, repurigitaj,
Ni forton pli freŝan akiras.
Ne mortos jam nia bravega anaro,
Ĝin jam ne timigos la vento, nek staro,
Obstine ĝi paŝas, provita, hardita,
Al cel' unu fojon signita!

Hle, meta, k níž spějeme, odvahou hnáni,
ta v hluboké temnotě svítí,
jak na nebes báni když hvězdičky plání
nám zvěstuje, kudy jest jíti.
Ne, přízraky nočni nám nezmatou hlavu,
ni osudu rány, ni posměšky davu,
neb kráčíme po cestě jasné a přímé
a neklamné — dobře to víme!.

Tož nebočme s cesty a směřujme k cíli
jen rově a s odvahou stálou,
vždyť kapka, když dopadá chvíli co chvíli,
i žulovou pronikne skálou.
Kdo doufá, má strpení, na svém vždy stojí.
ten povlovně při této zásadě trojí,
byť musil i dlouho své napínat síly,
přec ve slávé dospěje k cíli.

My sejem a neznáme únavy žádné,
jen v budoucnost hledíce dále.
Sto semen, snad tisic jich na skálu padne, —
leč sejem a sejeme stále.
«Již dosti!» tak výsměch nás odevšad studi, —
«Jen dál a jen dále!» tak zní nám to v hrudi:
«jen vpřed, ať ti žehnají vnukové tvoji,
žes ůsilně vytrval v boji!»

Když udeří sucho a větry když vanou
a povadlé servou nám listí,
tu vděčni jsme za svěží sílu nám danou,
neb cítíme, jak jsme zas čisti.
Nic nezdolá udatnou družinu naši,
ni vichry, ni stání ji nepozastraší,
ta mužně a pružně a s nadšením v tváři
jde za cilem, před ni jenž září.

Ludvik Zamenhof
Překlad do češtiny : Miloš Lukáš

PREĜO SUB LA VERDA STANDARDO

MODLITBA POD ZELENOU KOROUHVÍ

Al Vi, ho potenca senkorpa mistero,
Fortego, la mondon reganta,
Al Vi, granda fonto de l' amo kaj vero
Kajfonto de vivo konstanta,
Al Vi, kiun ĉiuj malsame prezentas,
Sed ciuj egale en koro Vin sentas,
Al Vi, kiu kreas, al Vi, kiu reĝas,
Hodiaŭ ni preĝas.

Al vi ni ne venas kun kredo nacia,
Kun dogmoj de blinda fervoro:
Silentas nun ĉiu disput' religia
Kaj regas nun kredo de koro.
Kun ĝi, kiu estas ĉe ĉiuj egala,
Kun ĝi, la plej vera, sen trudo batala,
Ni staras nun, filoj de l' tuta homaro
Ĉe Via altaro.

Homaron Vi kreis perfekte kaj bele,
Sed ĝi sin dividis batale;
Popolo popolon atakas kruele,
Frat' fraton atakas ŝakale.
Ho, kiu ajn estas Vi, forto mistera,
Aŭskultu la voĉon de l' preĝo sincera,
Redonu la pacon al la infanaro
De l' granda homaro!

Ni ĵuris labori, ni ĵuris batali,
Por reunuigi l' homaron.
Subtenu nin, Forto, ne lasu nin fali,
Sed lasu nin venki la baron;
Donacu Vi benon al nia laboro,
Donacu Vi forton al nia fervoro,
Ke ĉiam ni kontraŭ atakoj sovaĝaj
Nin tenu kuraĝaj.

La verdan standardon tre alte ni tenos;
Ĝi signas la bonon kaj belon.
La Forto mistera de l' mondo nin benos,
Kaj nian atingos ni celon.
Ni inter popoloj la murojn detruos,
Kaj ili ekkrakos kaj ili ekbruos
Kaj falos por ĉiam, kaj amo kaj vero
Ekregos sur tero.

Kuniĝu la fratoj, plektiĝu la manoj.
Antaŭen kun pacaj armiloj!
Kristanoj, hebreoj aŭ mahometanoj
Ni ĉiuj de Di' estas filoj.
Ni ĉiam memoru pri bon' de l' homaro,
Kaj malgraŭ malhelpoj, sen halto kaj staro
Al frata la celo ni iru obstine
Antaŭen, senfine!

Ty, tajemstvím halící podstatu svoji.
Ty, přemocný vesmíru králi,
Ty, pravdy a milosti bezedný zdroji
i života prameni stálý,
Ty, o němž sic představa bývává různá,
jejž kdekdo z nás v srdci shodně však uzná,
ó tvůrce a vládce, teď vzhlížíme v nebe
a vzýváme Tebe!

Dnes v zápalu slepém se nepřem snad o to,
čí národ má přednější práva,
zda lepší je vyznání ono či toto,
jen srdce nám víru svou dává.
A s ní, jež tak družně nás vespolek pojí,
s ní, výsostně pravou, ne v sváru a boji,
s ní k oltáři Tvému se stavíme nyní
my, zemí všech syni.

Rod lidský, jenž vrcholem Tvého je díla,
jsa rozeštván nelne již k sobě,
vždyť národu národ jen útočně spílá,
druh na druha vrhá se v zlobě.
Ó tajemný, bytostně neznámý duchu,
nechť modlitba vroucí Ti dolehne k sluchu:
kéž našemu navrátíš lidskému rodu
zas pokoj a shodu!

Nás přísaha víže: chcem napnout své síly,
ať lidstvo se v jednotu spojí.
Ty nedej nám klesnout, dej dospět nám k cíli
a zdolat, co v cestě nám stojí;
ó, požehnej všemu, oč sbor náš se snaží,
a vlévej nám posilu do našich paží,
ať každý z nás povždy je sdostatek smělý
a útokům čelí!

Svou korouhev zelenou hrdě chcem nésti,
jeť znamením dobra i krásna.
A tajemná Bytost nám dopřeje štěstí
tam dojít, kde meta je spasná.
My zboříme hradby, jež národy hatí,
ty hradby se zhroutí a s rachotem zvrátí
a navždy jen láska i pravda pak všude
nám vládnouti bude!

Ludvik Zamenhof
Překlad do češtiny : Miloš Lukáš